شایان حاجیخانی متولد ۱۳۷۳ در ابهر، خلبان رشته «پاراگلایدر» یا همان «پرش با چتربال» است. پاراگلایدر که به آن چترپری هم گفته می‌شود یک ورزش تفریحی و رقابتی است که در آن خلبان خود را با تسمه‌هایی به یک وسیله شبیه به چتر نجات متصل میکند که در واقع نوعی گلایدر است.
این چتر مانند بال هواپیما باعث تعلیق می‌شود و خلبان با استفاده از طناب‌هایی چتربال را کنترل میکند تا جهت و سرعت حرکت خود را تغییر دهد.
او مقام دوم در مسابقات آزاد کشوری این رشته شده است. با اینکه رشته خطرناکی را انتخاب کرده و به قول خودش عاشق ادرنالین و لذت است.
گفتگوی خبرنگار با این عاشق پرواز مطالبی است که در ادامه می‌آید و شما به‌خوبی با هیجان‌های این رشته آشنا می‌شوید.
*واقعا نمی‌ترسید یا وانمود می‌کنید که ترسی در دل ندارید؟
شایان حاجیخانی : ترس همیشه وجود داره و یک چیز انکار کردنی نیست.
تجربه برخی موضوعات در طول حیاتم باعث شده از خیلی چیزها راحت بگذرم. اصلا هیچ‌چیز را سخت نمی‌گیرم حتی مرگ را. نهایتا می‌میریم.
سعی می‌کنم همه چیز را امتحان کنم. چون می‌دانم در پرواز نهایتش می‌میریم. اگر دستم بشکند، سرم بالا است.
اگر پایم بشکند باز سرم بالا است. پس هدف، ورزش است و خطراتش را به جان می‌‌خرم. همه هیجان‌ها را دوست دارم خیلی از رشته هارم تجربه کردم ولی درگیر پرواز شدم .
*از چه سالی وارد این رشته شدید؟
شایان حاجیخانی : از شهریور سال ۹۶ تا حالا دوره‌های متفاوتی گذراندم. در این رشته دو نمونه مسابقات داریم. کراس کانتری (مسافت) ، اکروباسی و هدف زنی(فرود دقت) در هدف زنی یک سیبل روی زمین پهن می‌کنند که چند حلقه داخل هم است که باید خلبان در داخل آن فرود بیاد.
*بیشترین تعداد پرواز، بیشترین ارتفاع و بیشترین زمانی که در آسمان بودی چقدر بود؟
شایان حاجیخانی : حدودا در طی ۳-۴ سال پروازی که داشتم ۱۰۰۰ سورت پرواز در نقاط مختلف ایران داشتم بیشترین ارتفاع ۳۰۰۰ متر از سطح دریا بالا رفتم طوری که ماشین‌ها از آن بالا برای من نقطه شده بودند. زمین که از آن بالا معلوم نیست.
بیشترین زمان دو ساعت در آسمون بودم و بیشترین مسافتی رفتم ۳۰ کیلومتر بوده ولی رکورد مسافت ایران توسط اساتید ۴۴۰ کیلومتر طی ۹ ساعت پروازی انجام شده است.(از کرمانشاه تا حوالی تهران)بدون هیچگونه وسیله موتوری فقط با یک تیکه پارچه و نخ
*بیشتر پولدارها می‌توانند وارد این رشته شوند؟
شایان حاجیخانی : این ورزش عشق میخواد و اکثر کسانی که وارد این رشته شده از قشر ضعیف یا متوسط هستن ولی متاسفانه این ورزش پول زیادی میخواد چون تمامی تجهیزات به یورو خریداری میشه حدودا ۳۵۰۰ تا ۴۰۰۰ یورو تجهیزات اکبند هزینه بر هستش.
ولی نسبت به خیلی رشته ها هزینه کمتری داره.
مشکل وسیله پروازی استهلاک آن است و قابل تعمیر و ترمیم نیست و باید نهایتا بعد ۳-۴سال بستگی به پرواز اقدام به تعویض اون کرد وگرنه فرسودگی تجهیزات امنیت خیلی پایین میاد.
متاسفانه داخل ایران بخاطر گرونی ارز از تجهیزات فرسوده خیلی استفاده میشه و همین باعث سوانح و خطرناک جلوه دادن این رشته میشه. امید بر اینکه همه بتونن به راحتی تجهیزات اکبند و با اخرین تکنولوژی روز دنیا تهیه کنند.
*این رشته زیر نظر چه فدراسیونی است؟
شایان حاجیخانی : این رشته زیر نظر انجمن ورزش‌های هوایی فعالیت میکند
*چطور با این رشته آشنا شدید؟
شایان حاجیخانی : تحقیق اینترنت هر کی بخواد بلاخره راهشو پیدا میکنه از کجا شروع کنه
*نمی‌ترسید؟
شایان حاجیخانی : ترس همیشه وجود داره ولی عشق به آسمون و پرواز کردن غلبه میکنه به این ترس
*چرا در ابهر و زنجان این رشته زیاد فعال نیست؟
شایان حاجیخانی : خوشبختانه در طی این چند سال تو منطقمون پیشرفت خوبی داشته.
بطوری که در شهرستان‌های ابهر و خرمدره حدودا ۱۵ خلبان و در زنجان حدودا ۳۰ خلبان فعال وجود داره ولی بخاطر شرایط خاص این ورزش، ترس از ارتفاع، هزینه های بالا برای خرید تجهیزات کمتر کسی میاد و جذب میشه مگر اینکه شخص عاشق این ورزش باشه.
یکی دیگر از دلیل نبودن مربی ها و اموزشگاه های معتبر و کاردرست در منطقه است.
البته خوشبختانه تیم ابهر پس از مدتها سوخت دادن و تجربه همراهی با تیم های مختلف تو این ورزش الان زیر نظر کارکشته ترین و بنامترین مربی های ایران و خاورمیانه فعالیت میکنه که روی پرواز تیم بسیار تاثیر مثبت داشته و دوستان علاقه مند میتونند با تیم ما طبق استاندارد های روزدنیا پرواز رو شروع کنن و ما با تموم قدرت و عشق عاشقان پرواز رو همراهی میکنیم.
*بین زمین و آسمان ماندن چه حسی دارد؟
شایان حاجیخانی : حسی هست که باید تجربش کنی گفتی نیست کسایی که پرواز کردن رو تجربه کردن دیدشون نسبت به دنیا عوض میشه در کل باید تجربش کرد.
پاراگلایدر یک رشته متفاوتی است. هم لذت دارد. هم ترس. حس تنهایی که همه دنبال آن هستند را دارد. وقتی از زمین جدا می‌شوم خیلی لذت می‌برم. تا وقتی روی زمین هستم سنگینی بار روی دوشم را احساس می‌کنم اما وقتی از زمین جدا می‌شوم، سبکِ سبک می‌شوم و آن سنگینی که بر دوشم بود من را تحمل میکند.
*توی آسمان و آن بالا بالاها پریدن، غرور می‌آورد؛ این‌طور نیست؟ یک خلبان پاراگلایدر با رعایت چه نکاتی می‌تواند برای خودش یک پرواز نسبتا امن بسازد؟
شایان حاجیخانی : یه حس غروری برا خود ادم میاره که شما یه بال دارین که میتونین مثل یه عقاب تو آسمون پرواز کنید بازم باید تجربش کرد حسشو درک کرد .
متأسفانه برای خیلی‌ها اتفاق ناگوار افتاده است. برخی ورزشکاران به خاطر اعتماد به نفس بالا حادثه زیاد دادند و به مرگ هم کشیده شده است.
چه حرفه‌ای‌ها، چه مبتدی‌ها. نترس بودن بیش از اندازه، اعتماد به نفس بی‌جا به وسایل پرواز از دیگر دلایل رخ دادن خطرات ناگوار است. در شرایط بد آب هوا نباید پرواز کرد .توجه نکردن به مسائل ریز امنیتی باعث اتفاقات جبران ناپذیری میشه.
استفاده از تجهیزات بروز و مناسب، انتخاب مربی کار درست و باتجربه، شرکت کردن تو دوره های مختلف(امنیت پرواز) و رعایت نکات امنیتی خطر و ریسک پرواز و به صفر میرسونه حتی از راه رفتنم خطرش کمتر میشه.
*از بالا به چه چیز بیشتر نگاه می‌کنید؟
شایان حاجیخانی : از بالا همه چیز قشنگی خاص خودشو داره پرواز روی ابرها کوه ها جنگل روستا زمین های کشاورزی و…
*خواب پرواز هم می‌بینید؟
شایان حاجیخانی : زیاد
*به مرگ فکر می‌کنید؟
شایان حاجیخانی : قطعا، مرگ عادی است. اتفاقی که حتما رخ می‌دهد.
وقتی پرواز می‌کنید، چون از زمین جدا می‌شوید خوشحال هستید یا چون از آدم‌ها فاصله می‌گیرید؟
شایان حاجیخانی : وقتی از زمین جدا میشی تنها چیزی که بهش فکر میکنی پروازته و لذت بردن از زیبایی‌هاش و هر ناراحتی که روی زمین داری تو پرواز از یادت میره
*آرامش در آسمان و خاک
شایان حاجیخانی : شایان عشق بال زدن دارد. حتی در خواب از بالا دنیا را می‌بیند. می‌گوید از بالا همه‌چیز کوچک است حتی کارهای زشت و باید بالا رفت و اوج گرفت. ولی هرچقدر اوج بگیری و بالا و بالاتر برویم در نهایت باید به زمین برگردیم و در زیر خاک آرام بگیریم،
درست مثل آرامش در آسمان…
